Σε όλους μας είναι γνωστό πως «η μάστιγα των ναρκωτικών» οδηγεί μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερους ανθρώπους στην καταστροφή τους. Εκτός όμως από τα ναρκωτικά όλο και πληθαίνουν οι χρήστες αλκοόλ και ψυχοφαρμάκων ακόμα και από την τρυφερή ηλικία της εφηβείας. Πολλοί είναι αυτοί που καταφεύγουν σε κάποια Θεραπευτικά Προγράμματα για να μπορέσουν να απεξαρτηθούν και να ενταχθούν «καθαροί» πια στην κοινωνία. Το εύκολο μέρος της υπόθεσης είναι να αποτοξινωθούν σωματικά, το δύσκολο είναι να αλλάξουν το βαθύτερο αίτιο που τους έκανε να χρησιμοποιούν τις ουσίες και το ακόμα δυσκολότερο είναι, αφού καταφέρουν να δουν και να αλλάξουν τον εαυτό τους, να συνεχίσουν να πορεύονται στο υπόλοιπο της ζωής τους χωρίς να υιοθετούν συμπεριφορές από το παρελθόν τους.
Η Ομοιοπαθητική έρχεται να ανοίξει μια πόρτα στο δύσκολο αυτό αγώνα δρόμου προς την απεξάρτηση και είναι μια πόρτα για τα άτομα αυτά που δεν κλείνει ποτέ! Ο τρόπος είναι να ελευθερώσει τον άνθρωπο από το αίτιο που τον κάνει να πέφτει στη χρήση, από τον τρόπο που βιώνει και διαστρεβλώνει την πραγματικότητα και την αλήθεια. Ο πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη καμία ουσία.
Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Η ουσία είναι να αντιληφθούμε με πιο ακριβώς τρόπο το άτομο βιώνει τη δική του πραγματικότητα. Για παράδειγμα, ένας άρρωστος άνθρωπος νομίζει ότι τον κυνηγάει ένα λιοντάρι ενώ στην πραγματικότητα αυτό που τον κυνηγάει είναι ένα μικρό σκυλάκι. Ο άνθρωπος αυτός πανικοβάλλεται, τρέχει υπερβολικά, ιδρώνει, η καρδιά του χτυπά σαν τρελή και κοντεύει να σπάσει, το στόμα του έχει στεγνώσει και νιώθει ότι η αναπνοή του δεν του φτάνει, αγωνίζεται με όλες του τις δυνάμεις, τελικά εξαντλείται και απελπίζεται γιατί νιώθει ότι το λιοντάρι θα τον κατασπαράξει. Αυτός είναι ένας άνθρωπος που νοσεί στο σώμα γιατί νοσεί το μυαλό του. Ο ομοιοπαθητικός εδώ δεν θα προσπαθήσει με διάφορους ψυχοθεραπευτικούς τρόπους να θεραπεύσει το άτομο από την Ιδέα του γιατί αυτό είναι κάτι που απαιτεί αρκετό χρόνο θεραπείας. Εδώ το ομοιοπαθητικό φάρμακο θα προκαλέσει στον ασθενή ακριβώς την εικόνα του: πώς είναι να σε κυνηγά πραγματικά ένα λιοντάρι, δηλαδή την εικόνα της Ιδέας του. Όταν ο άνθρωπος, μέσο του ομοιοπαθητικού φαρμάκου, το βιώσει αυτό, πώς ακριβώς είναι δηλαδή να σε κυνηγά ένα λιοντάρι, τότε θα καταλάβει αμέσως ότι αυτό που τον κυνηγούσε μέχρι τώρα είναι μόνο ένα μικρό σκυλί.
Όπως ισχυρίζεται η ψυχολογία όλα ξεκινάνε από το Πρωταρχικό άγχος του Θανάτου που υπάρχει στον καθέναν μας. Αρχίζουμε να έχουμε ένα περιορισμό στις αισθήσεις μας με το άγχος ότι δεν θα υπάρχουμε. Αν σταματήσουμε να το φοβόμαστε αυτό, τότε τα συμπτώματά μας υποχωρούν. Χρησιμοποιούμε λοιπόν διάφορους μηχανισμούς άμυνας και κυρίως το μηχανισμό της απώθησης και της άρνησης. Χάνουμε αυτό που μας προκαλεί το άγχος απωθώντας το στο ασυνείδητο. Αυτή την κατάσταση η ομοιοπαθητική την ονομάζει «μίασμα της ψώρας» και χαρακτηρίζεται από την άγνοια και την έλλειψη. Είναι η μήτρα όλων των προβλημάτων του ανθρώπου καθώς και των υπολοίπων μιασμάτων.
Από αυτή την κατάσταση της άγνοιας δημιουργούνται διάφορες Ιδέες. Όλες οι ιδέες στο σύμπαν είναι οργάνωση για να αποφευχθεί ο θάνατος. Είναι άμυνες στο πρωταρχικό άγχος θανάτου. Αν το περιβάλλον είναι αρμονικό σε σχέση με τις ιδέες μας τότε είναι πιθανών να μην αρρωστήσουμε. Π.χ. ένα κορίτσι έχει την ιδέα ότι αυτό που χρειάζεται είναι στοργή και αγάπη. Αν γεννηθεί σε μια οικογένεια που δεν βρει αυτές τις συνθήκες, με κάπως πιο απόμακρους γονείς, τότε θα αναπτύξει τη βασική παραίσθηση ότι δεν αγαπιέται και δεν έχει μια οικογένεια που να της δώσει αυτό που χρειάζεται. Εκεί πάνω λοιπόν αναπτύσσει την παθολογία, το λεγόμενο Πυρηνικό άγχος, άγχος δηλαδή που προέρχεται από τη μη εκπλήρωση της βασικής Ιδέας. Σε αυτή τη φάση ο άνθρωπος βιώνει κάτι δυσβάσταχτο. Εδώ είναι που αρχίζει να έχει και τα πρώτα συμπτώματα παθολογίας. Σε αυτή τη φάση κάποιος μπορεί να γίνει χρήστης ουσιών γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί με άλλο τρόπο τη δυσβάσταχτη αυτή ψυχική του κατάσταση. Το πιθανότερο σενάριο είναι να αναβιώνει την Ιδέα αυτή συνεχώς στις σχέσεις του. Στην παραπάνω περίπτωση όταν η κοπέλα παντρευτεί ούτε ο σύζυγος θα είναι στοργικός απέναντί της και τα παιδιά της θα τα νιώθει ότι είναι απόμακρα.
Ένας από τους τρόπους για να εντοπιστεί και να απωθηθεί το Πυρηνικό άγχος είναι να μετατραπεί σε μια Φοβία. Εδώ το άγχος δεν είναι διάχυτο αλλά συγκεκριμενοποιείται π.χ. φοβάμαι τα ύψη και στην υπόλοιπη ζωή μου νιώθω ελεύθερος. Φοβάμαι μήπως οι άλλοι μου τη φέρουν, είμαι δύσπιστος, επιφυλακτικός, έτσι όμως τα καταφέρνω. Εδώ έχουμε ενοχοποίηση αιτιών έξω του εαυτού μας για να μπορούμε να τα αποφύγουμε. Παίρνουμε ουσίες για να μπλοκάρουμε το συναίσθημα και όλα είναι μια χαρά. Έχουμε μια συγκάλυψη του προβλήματος του πυρήνα μας. Σαν αντιστάθμιση χρησιμοποιούμε την υπερβολή και το φούσκωμα του «εγώ», είμαστε οι «άρχοντες της πιάτσας» και όλοι οι άλλοι είναι «ξενέρωτοι». Αυτό το ονομάζουμε «μίασμα της Σύκωσης» και είναι αυτό που στην φιλοσοφία των Θεραπευτικών Κοινοτήτων αναφέρεται ως «ο γίγαντας των ονείρων μου».
Άλλες πάλι φορές οι φοβίες παίρνουν τη μορφή ανασφαλειών και το άτομο μην μπορώντας να προστατευτεί από την ίδια του την έλλειψη προτιμά το δρόμο της αυτοκαταστροφής. Το άτομο αντιλαμβάνεται την κατηφόρα και προτιμά το θάνατο γιατί δεν πιστεύει ότι υπάρχει ελπίδα για ζωή. Εδώ έχουμε την κατάσταση του «Συφιλιδικού μιάσματος» και είναι αυτό που στην φιλοσοφία των Θεραπευτικών Κοινοτήτων αναφέρουμε ως «ο νάνος των φόβων μου».
Ο δρόμος της φυγής και της αλλαγής είναι Ιδέα και τρόπος αντιμετώπισης του «φυματινικού μιάσματος». Τα νέα παιδιά βαριούνται εύκολα, δεν ικανοποιούνται με τίποτα και το να δοκιμάσουν ουσίες «να φύγουν» είναι γι αυτά μια καινούρια εμπειρία.
Η Ομοιοπαθητική δρα στο επίπεδο των ιδεών. Με τα κατάλληλα ομοιοπαθητικά φάρμακα θεραπεύονται ιδέες όπως: έλλειψη δύναμης, ανάγκη για εκτίμηση, διαφορετικότητα, στοργή, επιτυχία, πρωτιά, μοναδικότητα, εμπιστοσύνη, τελειότητα, φόβος εγκατάλειψης, μοναξιάς, αυτονόμησης, κακοποίησης, απειλής, απογοήτευσης, έλλειψης, πληγώματος, αίσθηση ανικανοποίητου, αίσθηση κινδύνου, κατωτερότητας, διαφορετικότητας κ.α., αλλά και το αίτιο «ερέθισμα» που πυροδότησε τη δημιουργία των συγκεκριμένων Ιδεών. Μόλις θεραπεύσουμε την βασική Ιδέα θα θεραπευτεί το άτομο, αρχίζει να αλλάζει και αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα βρίσκοντας τη δύναμη να πάρει τη ζωή στα χέρια του.
Η Ομοιοπαθητική έχει εφαρμοστεί με επιτυχία σε ειδικές ομάδες ανθρώπων κυρίως στο εξωτερικό. Η Ναταλία Τιτίεβα αναφέρει τα ποσοστά και το είδος της επιτυχίας της Ομοιοπαθητικής όταν αυτή εφαρμόστηκε σε ορφανοτροφεία στη Ρωσία. Το θέμα της ορφάνιας, το θέμα της εγκατάλειψης, της αδυναμίας αυτών των παιδιών να αισθανθούν πως αξίζουν και πως θα τα καταφέρουν όπως και πολλά άλλα θέματα και Ιδέες που σχετίζονται με την ορφάνια, ρυθμίστηκαν και αντιμετωπίστηκαν με αυτού του είδους τη θεραπεία. Πολλά προβλήματα δύσκολης συμπεριφοράς ή ακόμα και βίας, που οφειλόταν στη μεγάλη ανάγκη που είχαν διαμορφώσει αυτά τα παιδιά όντας ορφανά, αντιμετωπίστηκαν μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Αμέσως μόλις μπόρεσε, σε αυτά τα παιδιά, να θεραπευτεί η βασική τους Ιδέα, η «ορφάνια», η ιδιαιτερότητα και Ιδέες όπως: δεν με αγαπούν, δεν με εκτιμούν, δεν θα είμαι ποτέ πρώτος, όλοι θα μ’ εγκαταλείψουν, όλοι θα μου τη φέρουν, δεν θα τα καταφέρω, υστερώ κ.α.
Κατ’ αυτό τον τρόπο θα μπορούσε να εφαρμοστεί και σε ιδρύματα όπως οι φυλακές. Έρευνες δείχνουν πως θα μπορούσαν να μειωθούν τα ποσοστά βίας και βίαιης προβληματικής συμπεριφοράς κατά πολύ. Επίσης σε ψυχιατρεία που έχει εφαρμοστεί η Ομοιοπαθητική είχε πολύ καλά αποτελέσματα στην καλύτερη δυνατή προσέγγιση της πραγματικότητας από τους παράφρονες.
Στη Ρωσία από το Πανεπιστήμιο «Φιλίας των λαών» αυτό το διάστημα εφαρμόζεται ένα πρόγραμμα απεξάρτησης από ουσίες σε συνεργασία με Θεραπευτικά Προγράμματα της χώρας τους. Τα αποτελέσματα δεν έχουν ακόμα ανακοινωθεί γιατί δεν έχει περάσει ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να έχουν επαρκή στοιχεία. Πηγές μας αναφέρουν ότι το θεραπευτικό αυτό σχήμα πάει πολύ καλά. Στην προσπάθειά τους να έχουν καλύτερα αποτελέσματα έχουν εκφράσει τη επιθυμία να συνεργαστούν με άλλα Θεραπευτικά Προγράμματα σε ευρωπαϊκές χώρες και να χρηματοδοτήσουν αυτή την προσπάθεια.
Στην Ελλάδα ακόμα η Ομοιοπαθητική δεν έχει ενταχθεί σε κάποιο Θεραπευτικό Πρόγραμμα. Τα πράγματα στην Ελλάδα όσο αφορά την Ομοιοπαθητική είναι πολύ πίσω σε σχέση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Ανεξάρτητα όμως από Προγράμματα, αρκετοί είναι οι ομοιοπαθητικοί που μεμονωμένα ασχολήθηκαν με το πρόβλημα της χρήσης ουσιών και μπορούν να παρουσιάσουν στοιχεία. Χρήστες που τους συμβουλεύτηκαν και ακολούθησαν αυτή τη θεραπευτική, απεξαρτήθηκαν, παραμένουν σε υγιή κατάσταση και ζουν μια φυσιολογική ζωή.
Η Ομοιοπαθητική έχει τη δυνατότητα να προσφέρει μεγάλο έργο στο κομμάτι της απεξάρτησης. Μπορεί να βοηθήσει από την αρχή, στο στάδιο της αποτοξίνωσης, να απαλλαγεί ο χρήστης από τα δυσάρεστα σωματικά συμπτώματα. Βοηθά όλο τον οργανισμό να αποβάλλει τις τοξίνες γρηγορότερα και να εξισορροπήσει ψυχικά και σωματικά την εσωτερική διαταραχή που προκαλείται στον οργανισμό από το έντονο στρες της αποτοξίνωσης και της στέρησης. Είναι ιδανική θεραπεία για τους χρήστες στο αρχικό στάδιο απεξάρτησης για να κόψουν τις ουσίες ευκολότερα, να τους μειώσει μαζί με τα σωματικά συμπτώματα, τον εκνευρισμό, τις αϋπνίες και την κακή διάθεση.
Σαν θεραπεία στις οξείες ασθένειες των χρηστών, που έχουν προχωρήσει στην απεξάρτηση, μπορεί να θεραπεύσει άμεσα, γρήγορα, ήπια και αποτελεσματικά χωρίς να γίνεται χρήση ουσιών (χημικών φαρμάκων) και κυρίως χωρίς να γίνεται καταπίεση του σωματοποιημένου συμπτώματος που βγήκε πολύ απλά για να αποφορτίσει την ψυχοδιανοητική διαταραχή. Από ένα απλό κρυολόγημα, μία λοίμωξη και ένα πονόδοντο μέχρι και πιο σοβαρά περιστατικά μπορούν να αντιμετωπιστούν με Ομοιοπαθητική. Σε καμία περίπτωση βέβαια η Ομοιοπαθητική δεν μπορεί να αντικαταστήσει την ιατρική κυρίως σε περιπτώσεις όπως οι χειρουργικές. Η διάγνωση που γίνεται με την Κλασσική Ιατρική δεν είναι πάντα χρήσιμη για τον ομοιοπαθητικό. Είναι απαραίτητη όμως για τον ασθενή που πρέπει να ξέρει ακριβώς τι του συμβαίνει και ο ίδιος να επιλέξει τι είδους θεραπεία θα ακολουθήσει για το πρόβλημά του.
Όλοι γνωρίζουμε πως δεν είναι το φυσικό σώμα αυτό που κάνει τους χρήστες, μετά από κάποιο διάστημα απεξάρτησης, να ξανακάνουν χρήση. Είναι ο δικός τους τρόπος αντιμετώπισης των Ιδεών τους που έχει αποκρυσταλλωθεί στην ύπαρξή τους. Εδώ είναι και το πιο δύσκολο έργο των θεραπευτών. Να μπορέσει ο χρήστης να έχει μια καλή αντίληψη της πραγματικότητας, να δει πως ο κόσμος που είχε πλάσει ήταν απλά γι αυτόν ένα καταφύγιο για να γλιτώσει από τη σκιά του και να μάθει τον τρόπο να δουλέψει μέσα του τις βαθύτερές ανασφάλειες και να τις αντιμετωπίσει. Να δει τελικά στη ζωή του ότι αυτό που τον κυνηγούσε μέχρι σήμερα ήταν ένα μικρό σκυλάκι και όχι ένα λιοντάρι. Να καταλάβει ότι πέρα από το φόβο υπάρχει αρκετή δύναμη στον καθένα μας να ζήσει τη ζωή του, να τα βγάλει πέρα και να ζήσει καλά. Εδώ η Ομοιοπαθητική με οδηγό και το φυσικό σώμα μπορεί να προσθέσει έναν αρκετά μεγάλο λίθο στην πορεία της θεραπείας όλων αυτών των ψυχονοητικών προβλημάτων.
Με την Ομοιοπαθητική και με άλλες εναλλακτικές θεραπείες που μπορούν να εφαρμοστούν παράλληλα μπορούμε να ανοίξουμε νέους ορίζοντες στους χρήστες. Μπορούν να αποκτήσουν μεγαλύτερη επίγνωση του σώματός τους, μαθαίνοντας να αγαπούν και να νοιάζονται τον οργανισμό τους, κινητοποιώντας τον εσωτερικό τους γιατρό.
Στην επανένταξη τους στην κοινωνία η Ομοιοπαθητική μπορεί να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν προβλήματα υγείας, που συνήθως σε αυτό το στάδιο είναι αρκετά εξαιτίας της σωματοποίησης μετά τις θεραπευτικές διαδικασίες. Επίσης μπορεί να βοηθήσει στις καινούριες συνθήκες που βιώνει ο χρήστης στην επανένταξη όπως δουλειά, λεφτά, συνεργάτες, συνάδελφοι, καινούριοι φίλοι, ερωτικές σχέσεις, οικογένεια, κοινωνία κ.α. προσπαθώντας να τον κρατά πάντα κοντά στον πυρήνα του πραγματικού του εαυτού έτσι ώστε να δημιουργεί υγιείς σχέσεις αγάπης και δημιουργικότητας.
Η Ομοιοπαθητική μπορεί να είναι πάντα δίπλα στο χρήστη όλη του τη ζωή. Αν την επιλέξει σαν τρόπο θεραπείας για αυτόν και την οικογένειά του θα είναι εκεί δίπλα του σε κάθε φάση της ζωής του. Το φυσικό του σώμα πάντα θα χτυπάει το καμπανάκι με τα σωματικά συμπτώματα και αυτά θα του υπενθυμίζουν πως πρέπει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό. Πολλά είναι τα μέλη εκείνα που ολοκλήρωσαν κάποια Προγράμματα και για αρκετά χρόνια δεν ξανάκαναν χρήση. Είναι αρκετοί όμως κι εκείνοι που ακόμα και μετά από μερικά χρόνια ξανακύλησαν με συνέπειες τραγικές για τους ίδιους και τις οικογένειές τους γιατί δεν είχαν πια τη δικαιολογία της άγνοιας. Εδώ το συφιλιδικό μίασμα έμεινε χωρίς αντιμετώπιση και το άτομο οδηγήθηκε εν γνώσει του πια στην αυτοκαταστροφή. Αυτό το πρόβλημα δεν θα υπήρχε αν το άτομο συνέχιζε τη θεραπεία του με την Ομοιοπαθητική.
Το κόστος των ομοιοπαθητικών φαρμάκων είναι ελάχιστο. Μια θεραπεία για ένα μήνα κοστίζει ελάχιστα. Το κόστος της θεραπείας δεν είναι απαγορευτικό σε σχέση με το έργο που μπορεί να προσφερθεί. Ο Ομοιοπαθητικός πρέπει να βλέπει το χρήστη που θα το επιλέξει, μία φορά το μήνα. Φυσικά όταν υπάρξει κάποιο πρόβλημα ο Θεραπευτής είτε τηλεφωνικά, είτε προσωπικά θα είναι πάντα κοντά για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Είναι ευκολότερο με ένα κατάλληλο ενεργειακό πεδίο, που θα δοθεί με το όμοιο θεραπευτικό μέσο, να εξουδετερωθεί μια Ιδέα ή η δυσφορία που κάνει το χρήστη να πάρει την οριστική απόφαση να διακόψει τη Θεραπεία και να ξανακάνει χρήση.
Το καλύτερο φυσικά θα ήταν να ενταχθεί η Ομοιοπαθητική σε κάποιο από τα Θεραπευτικά Προγράμματα που υπάρχουν στην Ελλάδα γιατί μέσα από την ομάδα μπορεί να υποστηριχθεί καλύτερα ένα μέλος της και το περιβάλλον είναι σαφώς καταλληλότερο. Η Ομοιοπαθητική σαν συμπληρωματική θεραπευτική διαδικασία είναι πλήρως συμβατή με τα «στεγνά» Πρόγραμμα Θεραπείας. Αυτό που όλοι θέλουμε είναι να βοηθήσουμε ώστε περισσότεροι άνθρωποι να είναι και να συνεχίσουν να είναι καθαροί από ουσίες και Υγιείς. Αν μπορούσε να γίνει μια τέτοια συνεργασία θα ήταν ένα βήμα ακόμα προς μια πιο ποιοτική δουλειά, που θα έχει και ποσοτικά αποτελέσματα, στον κοινό αυτό σκοπό.